دوو اسپرو 1990-1999

دوو اسپرو (دوو آرانوس) اولین خودرویی بود که به طور کامل توسط دوو توسعه یافت. این شرکت تا قبل از آن فقط مدل‌های طراحی توسط شرکت اوپل را تولید می‌کرد.

نگاه کلی:

بدنهٔ آن توسط گروپو برتونه طراحی شده بود و پلتفرم آن نیز با دوو ریسر، که نسخهٔ بازنشانی شدهٔ اوپل کادت ئی ساخته شده در کره جنوبی است یکسان می‌باشد. موتورهای این خودرو توسط هولدن تأمین می‌شدند که شامل موتورهای متنوعی از موتور ۱٫۵ لیتری GM Family I گرفته تا موتور ۲٫۰ لیتری GM Family II می‌شد. در کره جنوبی، اسپرو در سال 1997 با دوو نوبیرا جایگزین شد؛ اما تولید آن در کشورهای اروپای شرقی تا سال ۱۹۹۹ ادامه یافت.

طراحی و توسعه:

در اواسط دههٔ ۱۹۸۰، دوو موتورز به دنبال ورود به بازار سدان‌های اندازه متوسط ​​بود که از قبل رقبایی مانند هیوندای سوناتا در این بازار حضور داشتند. به این منظور، در سال ۱۹۸۶ شروع به توسعهٔ یک مدل جدید با اسم رمز جی-کار (J-Car) کرد (نباید با جی-کار جنرال موتورز، پروژهٔ خودروی بین‌المللی این شرکت در دههٔ ۱۹۸۰ اشتباه شود).

سپس با برتونه وارد مذاکره شد و برای این خودرو از طراحی‌ای که قبلاً برای جانشین سیتروئن بی‌ایکس، زانتیا به شرکت سیتروئن پیشنهاد شده بود، اما مورد قبول این شرکت واقع نشد استفاده کرد و از فناوری‌های جنرال موتورز که با شرایط قراردادی محدود شده بود بهره برد. دوو از قطعاتی که قبلاً در تولید دوو ریسر استفاده می‌شد استفاده گسترده‌ای کرد. سیستم‌های فرمان، تعلیق، ترمزها و سیستم‌های قوای محرکه همان چیزهایی بودند که قبلاً در ریسر نیز استفاده شده بود.

پلتفرم این خودرو نیز از دوو ریسر مشتق شده بود؛ اما فاصلهٔ بین ستون B و صندلی عقب در این خودرو کشیده‌تر بود؛ از همین رو، اسپرو فاصلهٔ محوری بیشتری نسبت به ریسر داشت.

اسپرو در اوت ۱۹۹۰ در بازار کره عرضه شد. اسپرو در تونل باد با ضریب پسار ۰٫۲۹ نتایج بسیار خوبی کسب کرد.

پیش‌نمونه:

یک پیش‌نمونه از دوو وجود داشت که بسیار شبیه به اسپرو بود. نام آن دی‌ئی‌وی ۲ (DEV 2؛ دی‌ئی‌وی مخفف خودروی الکتریکی دوو) بود و در سال ۱۹۹۵ در نمایشگاه خودروی کره در سئول همراه با خودروی مفهومی دوو بوکران، مدل مفهومی تیکو، نکسیا، آرکادیا و خودروی مفهومی ان‌جی‌وی۳ معرفی شد. این خودرو نسخه‌ای از اسپرو بود که ها مواد قابل بازیافت ساخته شده بود و بر محیط زیست تأثیری نداشت.

دی‌ئی‌وی ۲ در نمای جلو به نسبت اسپرو تفاوت قابل توجهی داشت. این پیش‌نمونه تنها در کره جنوبی و فقط یک بار در نمایشگاه‌ها به نمایش درآمد. این خودرو به رنگ سفید صدفی بود و بر روی درهای عقب نشان آبی رنگ «دی‌ئی‌وی» را داشت. رینگ‌های آن نیز سفید و سه پر بودند.

زیر کاپوت آن یک موتور الکتریکی که از نوع موتور القایی با جریان متناوب و آب‌خنک به قدرت ۸۶ کیلووات بود و شتاب صفر تا صد ۱۳ ثانیه‌ای داشت. حداکثر سرعت این خودرو حدود ۸۵ مایل در ساعت بود. ۲۲ باتری اسید سرب جدید در کف بدنهٔ آن قرار داشت و با یک بار شارژ مسافت ۸۰ کیلومتر را می‌پیمود.

در مورد این خودرو گفته می‌شد که طراحی قابل قبولی دارد، اما عملکرد و پیمایش آن در مقایسه با رقبا ضعیف است.

مشخصات فنی:

• وزن ۱۱۴۰ کیلوگرم
• نوع سوخت: بنزین-گاز LPG(عرضه شده فقط در کشورهای آمریکای جنوبی و اروپای شرقی)
• موتور ۴ سیلندر خطی با حجم ۱۹۹۸ سی‌سی
• توان ۱۱۴ اسب در دور ۵۰۰۰
• گشتاور ۱۶۴ نیوتن متر در دور ۲۶۰۰
• مصرف در شهرهای پرترافیک حدود ۱۱ و در شهرهایی با ترافیک کم حدود ۹ لیتر و در جاده در سرعت ۹۰ کیلومتر ۵٫۳ و در سرعت ۱۲۰ کیلومتر ۵/۷ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر است.
• گنجایش صندوق عقب ۵۶۰ لیتر
• گنجایش باک ۵۰ لیتر
• زاویه دید ۲۹٫۵ درجه
• نکته: اسپرو مدل ۹۳ تک انژکتور یا به عبارتی tbi می‌باشد ولی مدل 94 mpfi

Multi point Fuel injection به معنی سیستم انژکتور بنزینی چند نقطه‌ای که در کل بیانگر این است که که این ماشین در قسمت نازل انژکتور از مدل چند نقطه‌ای استفاده می‌کند. فرقش با مدل عادی در همین تعداد بیشتر سوراخ‌های نازل پاشش انژکتور سوخت به داخل سیلندر است که در مدل عادی انژکتور در قسمت نازل پاشش سوخت به داخل سیلندر از یک نقطه یا روزنه استفاده می‌کند اما در این مدل از چند نقطه یا روزنه؛ که در کل این سیستم از تکنولوژی بالاتر و بهتر و باعث پاشش بهتر سوخت و بهتر پودر شدن بنزین در هنگام تزریق به داخل سیلندر مشود که این بهتر پودر شدن در آخر احتراق بهتر رو به ارمغان می‌آورد.

طراحی:

طرح بدنه:

اتومبیل در رده سدان قرار دارد و شاید از نظر اندازه بزرگ به نظر بیاید. این خودرو با صندوق عقب بلند؛ کاپوت کشیده و ارتفاع کمتر نسبت به سایر خودروهای هم رده دارای طرح مناسب آیرودینامیکی است اما طرح ظاهری آن جذاب است و در عین حال نیز دارای ظاهری خشن با ابهت است. خودرو دارای زوایای ملایم و چراغ‌های عقب به هم پیوسته‌است و چراغ دنده عقب هم بر روی سپر قرار گرفته‌است.

درون کابین:

معرفی انواع کابین دوو اسپرو:

برای دوو اسپرو کابین‌های مختلف با نام‌های A-B-C تا امروز وجود دارد:

کابین A1:

اولین نوع کابین با آینه بغل‌ها و شیشه‌های عقب دستی (غیر برقی)

کابین A2:

اولین نوع کابین با آینه‌های برقی و تمام شیشه‌ها برقی تا اواخر سال ۱۹۹۳

کابین B:

در اواخر سال ۱۹۹۳ رنگ توسی همه قسمت‌های کابین تیره‌تر شد، طرح رودری‌ها و کنسول وسط کنار ترمز دستی (دو طبقه شد) و کنسول هواکش وسط داشبورد تغییر کرد (که به اشتباه در عموم به «کابین ۹۴» معروف شد در حالی که هنوز سال ۹۴ نرسیده بود!)

کابین C1:

در سال ۱۹۹۴ طرح و شکل صندلیها، طرح کامل صفحه کیلومتر، دستگیره‌های زیر سقف، غربیلک فرمان، صندلی راننده دارای امکان تنظیم گودی کمر شد و تنظیم زاویه صندلی از حالت قرقره‌ای به اهرمی تبدیل شد و جنس روکش‌ها اعم از: صندلیها، رودریها، سقف، شکل و جنس روکش باندهای عقب، قاب ستون‌ها که یک لایه مخمل روی آن‌ها کشیده شد.

کابین C2:

اواخر سال ۱۹۹۴ در مدل‌های 2000i که فقط جنس روکش صندلی‌ها و رودری‌ها و روکش سقف و همچنین سوکت سنسور کیلومتر (از گرد به تخت مشابه سیلو) تغییر کرد

کابین C3:

سال ۱۹۹۶ جنس روکش صندلی‌ها و رودری‌ها و روکش سقف تغییر کرد و دستگیره در جلو سمت شاگرد از نظر شکل کاملاً مشابه و قرینه دستگیره راننده شد و صفحه کیلومتر ۲۲۰ تایی شد و شکل صندلی‌ها و غربیلک فرمان تغییر کرد و دکمه AC به پنل کولر اضافه شد.

به اختصار:

کابین A: کابین‌های قدیمی از ۱۹۹۱ تا اواخر ۱۹۹۳

کابین B: آخر ۱۹۹۳ که اشتباهاً به ”کابین ۹۴” معروف شد!

کابین C: از سال ۱۹۹۴ تا پایان ۱۹۹۸ که اسپرو تولید شد

خودرو بسیار بزرگ؛ جادار، و راحت است. با ورود به داخل کابین اولین چیزی که جلب توجه می‌کند داشبورد بسیار بزرگ این خودرو است. صندلی‌های جلو در ارتفاعی تقریباً پایین قرار گرفته‌اند که این امر باعث شده‌است که افراد قد بلند به راحتی در این خودرو جای گیرند. سرنشینان عقب دارای فضایی مناسب؛ بزرگ و جادار و راحت هستند. کیفیت داشبورد قابل قبول است و طرح مناسبی دارد.

خودرو به صورت استاندارد دارای ۴ باند است که صدای مطلوبی در اختیار شما قرار می‌دهند. اما با وجود طاقچه عقب بزرگ آن امکان نصب هر گونه سیستم صوتی وجود دارد. طرح و جنس صندلی‌ها و رودری‌ها و تودوزی هم به رنگ روشن و زیبا است اما قطر درها زیاد و سنگین‌وزن است و صندلی‌ها خیلی راحت و دارای عمق بسیار مناسب هستند و بدن شما را به راحتی در خود حفظ می‌کنند و در صندلی‌ها از الیاف تنه درخت نخل یا درخت‌های مشابه استفاده شده‌است که از عرق کردن بدن جلوگیری می‌کند.

تجهیزات و امکانات:

از تجهیزات رفاهی و ایمنی این اتومبیل می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

آنتن برقی (که با روشن و خاموش کردن رادیو فعال می‌شود)

چراغ مطالعه برای سرنشینان عقب، شیشه‌های برقی برای جلو و عقب، ساعت کریستال مایع، کمربند ایمنی سه تایی برای سر نشینان عقب، فرمان تلسکوپی، کنسول، مه‌شکن جلو، کولر، امکان تنظیم نور چراغ‌های پشت آمپر، امکان تنظیم سرعت حرکت برف پاک کن، چراغ صندوق عقب و داشبورد، صندوق عقب بسیار بزرگ، آینه‌های برقی، گرمکن آینه و شیشه عقب، آیینه شب و روز، دسترسی به صندوق عقب از صندلی عقب، قفل مرکز و در باک بنزین، صندوق پران برقی و ترمز ABS و ایربگ و رینگ اسپرت برای مدل‌های سفارشی و …

معایب:

این خودرو معایب نیز دارد که در پایین به اختصار در مورد ان صحبت می‌کنیم

آفتاب‌سوختگی کنسول و رودری‌ها:کنسول و رو دری‌های این خوردو از جنس کاغذ فشرده شده با روکش الیاف پلاستیکی ساخته شده و بسیار مستعد ترک و آفتاب سوختگی می‌باشد.

شاسی: با توجه به وزن زیاد موتور و سنگینی وزن کل خودرو پارگی شاسی از سمت جلو زیاد گزارش شده البته پارگی شاسی را نمی‌توان به‌طور کلی به عنوان معایب نام برد چون که هنوز هم اسپروهایی یافت می‌شود که شاسی‌های سالم و دست نخورده دارند به‌طور کلی پارگی شاسی را می‌توان به عوامل زیادی از جمله تصادف و ضربه خوردن شاسی. عادت رانندگی بد درجاده.

عدم بازدید دوره‌ای و مرتب جلوبندی کمک فنر و چرخ خودرو. دانست طبق بررسی‌های صورت گرفته بیشترین عامل پارگی شاسی ضربه یا به اصطلاح جا خوردن شاسی بوده‌است. نور چراغ‌های جلو هم چنگی به دل نمی‌زند و در هنگام شب متوجه کمبود نور خواهید شد

از دیگر نقاط ضعف خودرو می‌توان به استفاده از گاز منسوخ شده R12 در سیستم کولر خودرو (با طی مراحلی و تعویض کمپرسور می‌توان با گاز R134A جایگزین کرد)