داتسون بلوبرد 910

داتسون بلوبرد 910 خودرویی است که از سال 1979 تا 1984 توسط نیسان تولید شد.

نمای کلی:

نیسان در نوامبر 1979 شروع به تغییر نام های صادراتی خود با نام های بازار داخلی خود با سری 910 کرد. برچسب های ‘B’ به نفع ‘Bluebird’ حذف شدند، اگرچه این مدل ها در ابتدا به عنوان ‘Datsun Bluebird’ به بازار عرضه شدند. داتسون بلوبرد 910، که آخرین Bluebird دیفرانسیل عقب بود، برخلاف مدل قبلی خود، دارای خطوط مربعی ساده و تمیز بود. با این حال، همان محدوده موتور، همان سیستم تعلیق مک فرسون و همان فاصله بین دو محور 810 را حفظ کرد.

داتسون بلوبرد 910 در تابستان 1980 در اروپا به فروش رفت، جایی که رقبای اصلی آن سالن های سنتی دیفرانسیل عقب از جمله فورد تاونوس/کورتینا و اوپل اسکونا/واکسهال کاوالیر بودند. این خودرو همچنین تعدادی رقیب دیفرانسیل جلو از جمله پژو 305 و رنو 18 داشت. نیسان از اوایل دهه 1970 در بریتانیا از موفقیت فروش چشمگیری برخوردار بود و Bluebird در آنجا فروش خوبی داشت، اگرچه به اندازه مدل کوچکتر Cherry محبوب نبود.

برای مدل‌های صادراتی، نشان «نیسان» در سال 1981 ظاهر شد. با این حال، در استرالیا، جایی که 130000 دستگاه داتسون بلوبرد 910 بین سال‌های 1981 و 1986 ساخته شد، تغییر نام از داتسون بلوبرد به نیسان بلوبرد تا سال 1983 اتفاق نیفتاد.

پس از هشت سال Bluebird به بازار تایوان بازگشت. یولون در سال 1971 نیسان ویولت را جایگزین بلوبرد کرده بود. مدل جدید در کلاس جدیدی قرار می گرفت و اکنون با نام یو لونگ بلوبرد 911 شناخته می شد. تا آن زمان، یو لونگ سری 900 را برای لورل های بزرگتر رزرو کرده بود. پس از یک فیس لیفت، این خودرو به 912 تبدیل شد.

نیسان نیوزلند چندین نسخه از داتسون بلوبرد 910 را مونتاژ کرد. اینها به صورت CKD از ژاپن ارسال شدند، از جمله یک مدل برتر ZX که اولین و تنها خودرویی بود که در کشور مونتاژ شد و با قابلیت تنظیم برقی سبک داخلی ژاپنی ‘shockey stick’ عقب. آینه‌های دید روی حفاظ‌های جلو (که باید پس از باز کردن کیت فرستاده می‌شد تا یک متخصص محلی سوراخ‌های نصب را مهر کند). خودروهای NZ در ابتدا دارای رنگ داخلی قهوه ای دو رنگ بودند.

زمانی که آینه های بیرونی برقی مدل برتر به روی درب جابجا شدند، در فیس لیفت اواسط عمر به رنگ خاکستری تغییر یافت. خود ژاپن در نهایت آینه‌های اجباری بال‌سواری را که هزاران خودروی مستعمل وارداتی از ژاپن به NZ در اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 90 را متمایز می‌کرد، حذف کرد.

در ژاپن، Bluebird شش سیلندر سری 610 و 810 با نیسان لئوپارد مبتنی بر Skyline جایگزین شد و Bluebird به خودروهای چهار سیلندر بازگشت. لئوپارد در نمایندگی های ژاپنی نیسان بلوبرد استور به Bluebird پیوست.

داتسون بلوبرد 910 نیز در سالهای 1978 تا 1980 در آفریقای جنوبی (پرتوریا) ساخته شد و Datsun 1600J Deluxe، 1800j Deluxe یا 1800J SSS Sedan نام داشت که دارای کربوهیدرات دوقلو و گیربکس پنج سرعته بود. نسخه استیشن واگن با موتور 1600 سی سی نیز ساخته شد. این خودروها دارای موتورهای L16 یا L18 بودند. پس از مدتی نام مدل خودرو به Datsun Stanza تغییر کرد.

ماشین‌ها همگی چرخ‌های عقب با محور جامد و فنرهای مارپیچ بودند. این خودروها آخرین مدل هایی بودند که نام داتسون را داشتند، زیرا مدل های بعدی به دلیل تغییر نام جهانی، همگی نام نیسان را داشتند. این خودرو بسیار محبوب بود زیرا مردم را به یاد مدل های Datsun P510 ساخت سال های 1969 تا 1973 در آفریقای جنوبی می انداخت.

نام ماکسیما برای اولین بار در این نسل ظاهر شد. در ایالات متحده این مدل ها با نام های 810 دلوکس یا ماکسیما به فروش می رسید. نام ماکسیما تنها از سال 1982 استفاده شد. نام 910 هرگز در استرالیا استفاده نشد.

این نسلی است که S130 Fairlady Z را تولید کرد و به نوبه خود Z31 و Z32 Fairlady Z از نسخه های به روز پلتفرم این نسل استفاده می کنند.

یک کانورتیبل یکباره توسط نیسان برای استفاده به عنوان خودروی گلوله ای توسط Yokohama BayStars (اکنون Yokohama DeNA BayStars) ساخته شد. این اولین خودرویی بود که نیسان برای تیم شهر خود تهیه کرد. آنها به عرضه Be-1، S-Cargo و اخیراً یک Leaf ادامه دادند.