کرایسلر ایمپریال نسل هفتم 1990-1993 یا (کرایسلر نیویورکر فیفت اونیو)

در سال 1990 شاهد احیای امپریال به عنوان یک سدان رده بالا در خط تولید کرایسلر بودیم تا جایگزین کرایسلر فیفت اونیو شود. کرایسلر ایمپریال نسل هفتم بر اساس پلتفرم Y، بهترین مدل فول سایز در خط تولید کرایسلر بود.

نگاه کلی:

کرایسلر ایمپریال نسل هفتم یک سدان 6 سرنشین بود که با چرم مخملی یا مارک کراس عرضه شد. تجهیزات برقی استاندارد بودند، مانند تهویه مطبوع اتوماتیک با کنترل آب و هوا، ترمزهای ضد قفل، کروز کنترل، کیسه هوای سمت راننده و سقف وینیل لاندو متمایز آن. امپریال دارای چراغ‌های مخفی در پشت روکش‌های جمع‌شونده بود که مشابه آنهایی که در LeBaron کوپه/کانورتیبل و نیویورکر/خیابان پنجم یافت می‌شوند.

ایمپریال نسل هفتم با انتخابی از چندین سیستم صوتی Infinity در دسترس بود که همگی دارای یک پخش کننده کاست بودند. دیگر گزینه‌های اصلی شامل یک مجموعه ابزار دیجیتال کاملاً الکترونیکی با یک مرکز اطلاعات، یک سیستم تعلیق بادی با کنترل الکترونیکی، و ورود بدون کلید از راه دور با زنگ امنیتی بود. تلفن های همراه کرایسلر یکپارچه نصب شده توسط فروشنده و تعویض سی دی شش دیسک نیز در دسترس بودند.

 

مشخصات فنی:

در ابتدا، کرایسلر ایمپریال نسل هفتم 1990 از موتور 3.3 لیتری EGA V6 با قدرت 147 اسب بخار (110 کیلووات) استفاده می کرد که دارای گشتاور 251 نیوتن متر (185 پوند فوت) بود. اما برای سال 1991، موتور 3.3 L V6 با نمونه بزرگتر 3.8 L EGH V6 جایگزین شد. اگرچه قدرت موتور تنها به 150 اسب بخار (112 کیلووات) افزایش یافت، با گشتاور جدید 292 نیوتن متر در 2750 دور در دقیقه. گیربکس چهار سرعته اتوماتیک در هر دو موتور استاندارد بود.