فراری لافراری 2013-2018

9 مطالعه طراحی مفهومی برای پرچمدار هیبریدی V12 در سال 2011 در نظر گرفته شد که در آوریل 2011 به پنج مورد کاهش یافت (سه مورد توسط فراری سنترو استایل و دو مورد توسط پینین فارینا). از این میان، دو کانسپت در اندازه کامل ساخته شد: LaFerrari Concept Manta (نام داخلی: 2011 Model 2) و LaFerrari Concept Tensostruttura (نام داخلی 2011 Model 3).

این کانسپت ها در موزه فراری در مارانلو ایتالیا و فراری ورلد در ابوظبی رونمایی شدند. طراحی نهایی لافراری شبیه به کانسپت Manta (مدل 2) است.

خودروهای Ferrari Centro Stile که پس از LaFerrari طراحی شده‌اند دارای عناصر طراحی هستند که یادآور مفهوم Tensostruttura (مدل 3) هستند، به عنوان مثال فراری SF90 Stradale.

لافراری بر اساس یافته‌های حاصل از آزمایش نمونه اولیه توسعه FXX و تحقیقات انجام شده توسط پروژه Millechili در دانشگاه مودنا است. ارتباط با پروژه Millechili منجر به گمانه‌زنی‌هایی در طول توسعه شد که وزن خودرو کمتر از 1000 کیلوگرم (2205 پوند) است،  اما وزن خشک آن حدود 1255 کیلوگرم (2767 پوند) ادعا شد. تنها 499 دستگاه تولید شد و هر کدام بیش از 1 میلیون یورو قیمت داشت.

این خودرو مجهز به دیسک‌های ترمز کربن-سرامیکی برمبو در جلو (398 میلی‌متر) و عقب (380 میلی‌متر) است، همینطور این خودرو به لاستیک‌های پیرلی P Zero Corsa با ابعاد 265/30 R 19 (جلو) و به ترتیب345/30 R 20 (عقب) مجهز است.

فراری لافراری از ساختار مونوکوک فیبر کربنی استفاده می‌کند که توسط مدیر فنی F1 فراری، روری برن، با ادعای 27 درصد استحکام پیچشی بیشتر و 22 درصد سفتی پرتو بیشتر از مدل قبلی خود طراحی شده است. این سیستم تعلیق دو جناغی در جلو و سیستم تعلیق چند پیوندی در عقب دارد.

لافراری دارای چندین کنترل الکترونیکی از جمله کنترل پایداری الکترونیکی، ABS/EBD با عملکرد بالا (سیستم ترمز ضد قفل/توزیع الکترونیکی ترمز)، کنترل کشش الکترونیکی EF1-Trac F1 یکپارچه با سیستم هیبریدی، E-Diff 3 الکترونیکی نسل سوم است.

دیفرانسیل، میرایی مغناطیسی SCM-E Frs با شیر برقی دوقلو (لوله Al-Ni)، و آیرودینامیک فعال، که توسط 21 کامپیوتر داخلی LaFerrari کنترل می شود تا حداکثر کارایی را فراهم کند. سیستم کامپیوتری بدنه توسط Magneti Marelli Automotive Lighting توسعه یافته است.

طراحی:

طراحی پرچمدار V12 هیچ پیشنهادی از Pininfarina دریافت نکرد، و آن را به اولین فراری پس از Dino 308 GT4 مدل 1973 برتونه تبدیل کرد که بدنه Pininfarina یا طراحی دیگری ندارد. این تصمیم یک استثنای نادر برای همکاری فراری و پینین فارینا است که در سال 1951 آغاز شد. با این حال، فراری اعلام کرده است که هیچ برنامه ای برای پایان دادن به روابط تجاری با پینین فارینا وجود ندارد.

فرمان دارای کنترل‌های یکپارچه و شیفترهای پدال است که مستقیماً به ستون فرمان ثابت می‌شوند، راه حلی که امکان استفاده بهتر را در همه شرایط فراهم می‌کند. “پل” که بین دو صندلی وجود دارد و مانند یک بال معلق طراحی شده است، خانه ابزارهای دیگری است که به گیربکس دوکلاچه متصل هستند.

ابزار دقیق شامل یک صفحه نمایش 12.3 اینچی (310 میلی متر) TFT با گزینه انتخاب بین دو طرح است و می تواند داده ها را از سیستم تله متری میزبانی کند.

عملکرد:

فراری بیان می کند که این خودرو حداکثر سرعت 352 کیلومتر در ساعت (218 مایل در ساعت) دارد. از نظر شتاب، می تواند 0-100 کیلومتر در ساعت (0-62 مایل در ساعت) را در 2.6 ثانیه، 0-200 کیلومتر در ساعت (0-124 مایل در ساعت) در کمتر از 6.9 ثانیه و 0-300 کیلومتر در ساعت 15 ثانیه طی کند.

با این حال، رقم 0-300 بعداً توسط منابع متعدد رد شد. زمان تایید شده 0 تا 300 آن 21.99 ثانیه است. فراری همچنین ادعا می‌کند که ماشین مدار تست فیورانو خود را در 1:19.70 دور زده است.