کارول شلبی اسطوره آمریکایی

کرول شلبی (انگلیسی: Carroll Shelby; ۱۱ ژانویهٔ ۱۹۲۳ – ۱۰ مهٔ ۲۰۱۲) یک مهندس خودرو ، راننده مسابقات اتومبیل‌رانی و نویسنده اهل ایالات متحده آمریکا بود. شهرت او بیشتر به سبب ارتباطش با پروژه‌های کوبرا و موستانگ (که بعداً با نام شلبی موستانگ شناخته شد) شرکت فورد موتور در اواخر دهه ۱۹۶۰ تا اوایل ۲۰۰۰ است. فیلمی درباره این فرد به نام فورد در برابر فراری در سال ۲۰۱۹ ساخته شد.

اوایل زندگی کارول:

کارول شلبی در 11 ژانویه 1923 در وارن هال شلبی، یک حامل پست روستایی، و همسرش، الویز شلبی (نی لارنس)، در لیزبورگ، تگزاس به دنیا آمد. شلبی در سن هفت سالگی از مشکلات نشت دریچه قلب رنج می برد و چندین عارضه مرتبط با سلامتی را در طول زندگی خود تجربه کرد. شلبی از دوران جوانی مجذوب مفهوم سرعت بود که منجر به علاقه مندی به اتومبیل و هواپیما شد. او در همان هفت سالگی با خانواده‌اش به دالاس، تگزاس نقل مکان کرد و در ده سالگی، دوچرخه‌اش را به مسیرهای خاکی نزدیک می‌برد تا مسابقات را تماشا کند. او که مشتاق ماشین شخصی خود بود، در سن 15 سالگی رانندگی می کرد و از فورد پدرش مریضش مراقبت می کرد. تحصیل شلبی به عنوان خلبان در ارتش در نوامبر 1941 در مرکز کادت هوانوردی سن آنتونیو، که بعدها به عنوان پایگاه نیروی هوایی لاکلند شناخته شد، آغاز شد.شلبی قبل از مسابقه و ساخت اتومبیل، مرغداری بود که تا سال 1952 به این امر ادامه داد.

قبل از مسابقه:

شلبی مهارت های رانندگی خود را با اتومبیل Willys خود در حالی که در دبیرستان وودرو ویلسون در دالاس، تگزاس تحصیل می کرد، تقویت کرد و در سال 1940 فارغ التحصیل شد. او بعداً در موسسه فناوری جورجیا در برنامه مهندسی هوانوردی ثبت نام کرد. شلبی پس از ثبت نام در سپاه هوایی ارتش ایالات متحده، آموزش خلبانی را در نوامبر 1941 آغاز کرد. او با درجه گروهبان خلبانی در سپتامبر 1942 در میدان الینگتون فارغ التحصیل شد. در دسامبر 1942، پس از گذراندن دوره آموزشی دانشجویان هوایی، به عنوان ستوان دوم مأمور شد، سپس به عنوان مربی پرواز و خلبان آزمایشی در Beechcraft AT-11 Kansan و Curtiss AT-9 Jeep خدمت کرد. او به پرواز با داگلاس B-18 بولو، B-25 میچل آمریکای شمالی، داگلاس A-26 مهاجم، و در نهایت بوئینگ B-29 Superfortress در دنور، کلرادو، قبل از ترخیص در روز V-J ادامه داد. پس از جنگ، او تجارت کامیون کمپرسی خود را راه اندازی کرد، برای مدت کوتاهی از سال 1948 تا 1949 به عنوان یک چاه نفت کار کرد و سپس قبل از ورشکستگی به عنوان یک مرغدار کار کرد.

شروع رانندگی حرفه ای:

شلبی رانندگی را به صورت حرفه ای در سن 29 سالگی شروع کرد. شلبی با شروع به عنوان آماتور، با MG TC دوستش اد ویلکین در ژانویه 1952 در ایستگاه هوایی نیروی دریایی گرند پریری مسابقه داد و به دنبال آن مسابقات دیگری برگزار شد. سپس با کادیلاک آلاردز چارلز براون در کادو میلز تگزاس مسابقه داد. در پایان سال 1952، شلبی در 4 مسابقه پیروز شد، تنها جام ها را به خانه برد، و هیچ جایزه ای را نپذیرفت.

در سال 1953، شلبی با Cad-Allard براون مسابقه داد و به دنبال آن Cad-Allard از Roy Cherryhomes، در 8 یا 9 مسابقه برنده شد. سپس در سال 1954 در Mil Kilometros de la Ciudad de Buenos Aires رانندگی کرد که توسط باشگاه اتومبیل آرژانتین و باشگاه اتومبیل های ورزشی آمریکا حمایت مالی می شد. اینجا جایی بود که او با جان وایر، مدیر تیم استون مارتین ملاقات کرد، که از شلبی خواست تا DBR3 خود را در Sebring رانندگی کند.

شلبی در آوریل 1954 به اروپا سفر کرد و در آنجا با DBR3 برای جان وایر در Aintree مسابقه داد و به دنبال آن Le Mans. استون مارتین آنها در 27 ژوئن با گراهام وایتهد در هزار کیلومتر در مونزا پنجم شد. او سپس در 17 ژوئیه با پیتر کالینز و روی سالوادوری در تیم کارخانه 3 خودرو در سیلورستون رانندگی کرد و هر سه خودرو سه جایگاه برتر را به خود اختصاص دادند.

به گفته شلبی، “…برنده شدن در بیست و چهار ساعت احتمالاً بزرگترین هیجانی بود که من تا به حال از مسابقه بیرون آوردم. می توانم به تعداد زیادی از مسابقات دیگر فکر کنم که سهمیه هیجان خود را برای برنده به همراه دارند، اما زمانی که شما این مسابقه را برنده شوید. به نوعی به شما مجوز می دهد که بیرون بروید و به مردم بگویید که خوب هستید، و این اغلب به دستیابی به برخی معاملات دیگر کمک می کند.»

در سال 1961، شلبی، همراه با پیت براک، مدرسه رانندگی با عملکرد عالی شلبی را در مسیر ریورساید افتتاح کردند.

فعالیت به عنوان طراح سازنده خودرو:

بازدید شلبی از “کارخانه های تولید محدود در اروپا” باعث شد تا او متوجه شود که “آمریکا یک شرط بندی بزرگ را از دست داده است، یک شرط برنده …!

طراحی و تولید یک خودروی همه منظوره، اسپرت یا گرند تورینگ آمریکایی، می‌توانست به بازار برود و همچنین در آخر هفته مسابقه دهد…» به ویژه، نقطه شروع شلبی، قرار دادن یک موتور V8 با قدرت 300 اسب بخار بر روی شاسی نوع آستین هیلی بود، به طوری که وزن این ترکیب کمتر از 2600 پوند (1180 کیلوگرم) بود.

شلبی پس از بازنشستگی از رانندگی در اکتبر 1960 به دلایل بهداشتی، یک مدرسه رانندگی با عملکرد بالا و شرکت شلبی-آمریکایی تجهیزات عملکرد و سفارشی‌سازی را در منطقه لس آنجلس افتتاح کرد. شلبی به پتانسیل شاسی AC Ace علاقه مند شد، به ویژه پس از اینکه شرکت هواپیماسازی بریستول ساخت موتورهای خودرو را متوقف کرد و فروش با موتور فورد زفیر در سپتامبر 1961 کاهش یافت. اعتبار. دیو ایوانز از شرکت خودروسازی فورد موافقت کرد که موتورهای V8 221 اینچی (3.6 لیتری) و 260 اینچی مکعبی (4.3 لیتری) را با گیربکس نیز به صورت اعتباری ارائه دهد. خودروی جدید که Carroll Shelby Experimental یا CSX0001 نام داشت، با نام Shelby AC Cobra و سپس AC Cobra و در نهایت فورد کبرا به بازار عرضه شد. تولید در مارس 1962 با فروش 75 خودرو تا پایان سال آغاز شد. تا آوریل 1963 صد خودرو ساخته شد، اولین 75 با موتور 260 اینچ مکعبی و به دنبال آن یک موتور 289 اینچ مکعبی (4.7 لیتری). نمونه اولیه 427 کبرا در اکتبر 1964 ساخته شد

شلبی در سال 1991 به تالار مشاهیر اتومبیل‌رانی بین‌المللی، تالار مشاهیر اتومبیل‌رانی آمریکا در سال 1992، تالار مشاهیر خودرو در سال 1992،  و تالار مشاهیر Diecast در سال 2009 راه یافت. وارد تالار مشاهیر SCCA در 2 مارس 2013.

در سال 2003، شرکت فورد موتور و کارول شلبی روابط خود را از سر گرفتند و او مشاور فنی پروژه فورد GT شد. در همان سال، او Carroll Shelby International, Inc. را که در نوادا مستقر بود، تأسیس کرد.

زندگی شخصی:

شلبی هفت بار ازدواج کرد. همسر اول شلبی جین فیلدز بود. آنها در 18 دسامبر 1943 ازدواج کردند. آنها سه فرزند داشتند: شارون آن (متولد 27 سپتامبر 1944)، مایکل هال (متولد 2 نوامبر 1946)، و پاتریک برت (متولد 23 اکتبر 1947). آنها در فوریه 1960 طلاق گرفتند.

شلبی بعداً اعتراف کرد که با یان هریسون، یک هنرپیشه، رابطه خارج از ازدواج داشته است. در سال 1962، شلبی با هریسون ازدواج کرد، اما این ازدواج در همان سال لغو شد. ازدواج سوم او، با یک زن نیوزلندی، که برای ورود او به ایالات متحده وادار به این امر شده بود، شد که تنها چند هفته به طول انجامید تا اینکه به طلاق پایان داد. ازدواج چهارم او، با ساندرا برندستتر، چند سال به طول انجامید تا اینکه به طلاق پایان داد.

در سال 1989، پس از 28 سال مجردی، کارول با سینتیا پساروس، بازیگر سابق، ملکه زیبایی و دختر یک خلبان جنگنده بازنشسته تفنگداران دریایی ایالات متحده، ازدواج کرد. در انتظار پیوند قلب ازدواج آنها چند سال طول کشید تا اینکه به طلاق ختم شد. در دهه 1990 با هلنا “لنا” دال، زن سوئدی که در سال 1968 با او آشنا شده بود، ازدواج کرد. او در سال 1997 در یک تصادف رانندگی درگذشت. این تنها ازدواج او بود که به طلاق، فسخ یا جدایی ختم نشد.

تنها چهار ماه پس از مرگ دال، شلبی با آخرین همسرش، کلئو (نوزاد رندل-رابرتس)، یک مدل سابق بریتانیایی که اتومبیل های رالی رانندگی می کرد، ازدواج کرد. 25 سال از او کوچکتر بود. آنها در حال طلاق بودند که او در سال 2012 درگذشت. شلبی در سال 1990 پیوند قلب و در سال 1996 پیوند کلیه دریافت کرد. شلبی در 10 می 2012 در سن 89 سالگی درگذشت. او چندین دهه بود که از یک بیماری جدی قلبی رنج می بردو

مترجم: حسام صالحی

کلمات کلیدی: Carroll Shelby