رنجرور کلاسیک 1970-1996

رنجرور کلاسیک یک سری خودروهای آفرود سایز متوسط 4×4 است که از سال 1970 تا 1996 تولید شد. نمونه اولیه در ژويیه 1967 برای گذر از مراحل تست آماده شد. سیستم اولیه ترمز کاسه ای لندرور برای این خودرو مناسب تشخیص داده نشد و سیستم ترمز 4 چرخ دیسکی برای ان در نظر گرفته شد. جهت پایداری بیشتر برای اولین بار در سیستم تعلیق فنر مرکزی یا کمک زیر اطاق در مرکز ثقل آنتعبیه شد تا بهترین سیستم تعلق دنیای آفرود متولد شود.

تولید رنجرور کلاسیک در مدت زمانی بیش از25 سال ادامه داشت و در نهایت در سال 1996 و باگذشت 2 سال از تولید نسل دوم خود به پایان رسید. امروزه بسیاری از دوستداران و آفرودر های حرفه ای رنجرور  کلاسیک را بهترین گزینه برای سفرهای آفرورد می دانند و آن را خودرویی منحصر به فرد معرفی می کنند.

این ماشین آفرود علاوه بر توانایی های عالی در خارج از راه، تنها وسیله نقلیه ای است که به عنوان یک اثر هنری در موزه ی لوور پاریس برای بازدید عموم به نمایش گذاشته شده است.

رنجرور کلاسیک در ابتدا توسط بخش روور (بعدها لندرور) شرکت بریتیش لیلاند، و سپس توسط گروه روور، اولین نسل از این خودرو تولید شده را با نام رنج روور (رنجرور) برای 11 سال به عنوان یک مدل دو در ساخت و روانه بازار کرد تا اینکه در سال 1981 یک مدل چهار در نیز در مدار تولید قرار گرفت.

نخستین خودرو رنجرور با موفقیت در دهه 1980 به طور قابل ملاحظه ای در ایالات متحده به عنوان یک مدل 17 ساله همچنان مورد توجه بود اما تا سال 1994، زمانی که نسل دوم عرضه شد، در برخی بازارها تولید کاهش یافت. از آن لحظه، لندروور مدل اصلی را تحت عنوان “Range Rover Classic” تغییر نام داد تا آن را از جانشین جدید P38A خود متمایز کند،

پیشرانه و گیربکس رنجرور کلاسیک:

در ابتدا، رنجرور به نسخه 135 اسب بخاری موتور V8 روور مشتق شده از بیوک مجهز شده بود. در تولید سال 1989 موتور 3528 سی سی، به 3947 سی سی و برای سال 1992 به بعد حجم موتور به 4197 سی سی افزایش یافت.

رنجرور های بنزینی تا سال 1986 با کاربراتور مجهز شدند درست زمانی که با تزریق سوخت الکترونیکی لوکاس جایگزین شدند،  که عملکرد و مصرف سوخت را بهبود می بخشید. سیستم تزریق لوکاس طی چندین سال بعد به تکامل خود ادامه داد و در سال های 1990 تا 1995 لوکاس 14CUX به اوج خود رسید. برخی از بازارهای صادراتی کاربراتورها را حفظ کردند، و واحدهای تولیدی اصلی Zenith/Stromberg با اقلام تولید شده توسط Skinners Union (SU) جایگزین شدند.

از سال 1979 به بعد، لندرور با Perkins در پروژه Iceberg، تلاشی برای توسعه نسخه دیزلی موتور 3.5 لیتری V8 رنجروور همکاری کرد. هر دو نسخه تنفس طبیعی و توربوشارژ ساخته شدند، اما بلوک های موتور تمام آلیاژی تحت فشارهای بسیار بیشتر در کارکرد دیزل شکست خوردند. بنابراین، پروژه رها شد و تلاش برای تقویت Rover V8 برای عملکرد دیزل به طور کامل هدر رفت. نوع بنزینی 4.2 لیتری موتور از ریخته گری میل لنگ استفاده می کرد که در پروژه Iceberg توسعه یافته بود.

موتورهای VM در زمان خود موتورهای دیزلی بسیار پیشرفته و تصفیه شده بودند، اما به دلیل ارائه گشتاور ناسازگارشان در مقایسه با مدل‌های V8، در مطبوعات بریتانیا با استقبال ضعیفی مواجه شدند. برای مقابله با این انتقادات، لندرور از یک رنجرور توربو D برای ثبت چندین رکورد سرعت و استقامت برای خودروهای دیزلی در طول سال 1987 استفاده کرد، از جمله حرکت مداوم در 24 ساعت با سرعت بیش از 160 کیلومتر در ساعت. VM در سال 1992 با موتور دیزل توربوشارژ 200Tdi خود لندرور جایگزین شد.

رنجرور کلاسیک از چهار چرخ متحرک دائمی به جای دیفرانسیل عقب چهارچرخ متحرک قابل تعویض در خودروهای سری لندروور استفاده می کرد و دارای اهرمی برای تعویض نسبت ها در جعبه انتقال برای استفاده در خارج از جاده بود. در اصل، تنها گیربکس موجود یک واحد چهار سرعته دستی بود، تا زمانی که Fairey overdrive پس از سال 1977 به یک آپشن جدید معرفی شد و جعبه دنده اتوماتیک سه سرعته کرایسلر TorqueFlite پس از سال ها تقاضا از سوی خریداران، در اکتبر 1982 در دسترس قرار گرفت. این جعبه در سال 1985 به جعبه 4 سرعته ZF ارتقا یافت و به جعبه انتقال نسخه LT230 متصل شد.