مازراتی MC12
تولید مازراتی MC12 در سال 2004 آغاز شد و 25 دستگاه از آن به تولید رسید. 25 دستگاه دیگر از این خودرو نیز در سال 2005 تولید شد و تعداد خودروهای قابل خریداری توسط مشتریان به 50 دستگاه رسید. با در نظر گرفتن 12 اتومبیل تولیدشده برای مسابقات اتومبیل‌رانی، در مجموع تنها 62 دستگاه از این خودروها تاکنون تولید شده‌اند.
طراحی و ساخت این خودرو توسط مازراتی، بر روی شاسی فراری انزو انجام شده است، اما اتومبیل نهایی بسیار بزرگتر بوده و از ضریب پسار پایین‌تری بهره‌مند است. مازراتی MC12 طویل‌تر، بزرگتر و بلندتر بوده و نسبت به فراری انزو، که دارای شتاب سریع‌تر، عملکرد بهتر ترمز (فاصله ترمز کوتاه‌تر) و سرعت بالاتری است، از دماغه تیزتر و منحنی‌های روان‌تری برخوردار است.
بیشینه سرعت ام سی 12، 330 کیلومتر بر ساعت است؛ در حالی که بیشینه سرعت انزو فراری، 350 کیلومتر بر ساعت است.
مازراتی MC12 به بهانه بازگشت مازراتی به مسابقات پس از 37 سال ساخته شده است. نسخه جاده‌ای این خودرو به‌منظور همگام‌سازی شرایط قانونی برای نسخه مسابقه‌ای ساخته شد. یکی از پیش‌نیازهای شرکت در مسابقات جی‌تی، تولید حداقل 25 دستگاه خودروی جاده‌ای است. سه اتومبیل مسابقه‌ای GT1 با موفقیت چشمگیری وارد این مسابقات شدند.
مازراتی در اواخر فصل 2004، ام سی 12 را وارد مسابقات جی‌تی کرد و در مسابقه‌ای که در پیست بین‌المللی جوهای برگزار شد، به پیروزی دست‌یافت. مازراتی MC12 های مسابقه‌ای در سال 2005 وارد مسابقات سری لمانز آمریکا شدند، اما به‌سبب عدول از محدودیت اندازه و وزن مجبور به پرداخت جریمه شدند.
بررسی اجمالی:
مازراتی MC12 یک کوپه دو در و دارای سقف تارگا است؛ اگرچه سقف جدا شدهٔ خودرو قابلیت قرار گرفتن در داخل خودرو را ندارد. پیکربندی موتور وسط-محور عقب (موتور بین دو محور اما در پشت کابین) مرکز ثقل را در وسط خودرو نگه می‌دارد که باعث افزایش پایداری و بهبود عملکرد خودرو در عبور از پیچ‌ها می‌شود.
توزیع وزن این خودرو در حالت سکون معادل ۴۱٪ در جلو و ۵۹٪ در عقب است. با این حال، در زمان حرکت با سرعت بالا، نیروی رو به پایینی که توسط اسپویلر عقب ایجاد می‌شود، به اندازه‌ای بر روی توزیع وزن تأثیر می‌گذارد که در سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت (۱۲۴ مایل بر ساعت) میزان نیروی رو به پایین در جلو به ۳۴٪ و در عقب به ۶۶٪ می‌رسد.
فضای داخلی:
فضای داخلی:اگرچه این خودرو به عنوان خودرویی جهت دریافت تأییدیهٔ ورود به مسابقات طراحی شده و در واقع نمونهٔ تعدیل شدهٔ یک خودروی مسابقه‌ای است، اما نظر بر این بوده است که فضای داخلی آن مجلل باشد. فضای داخلی ترکیبی از الیاف کربن پوشیده شده با ژل، چرم آبی و برایتکس نقره‌ای است، برایتکس یک مادهٔ مصنوعی است «برای صنعت مد بسیار گران‌قیمت است». کنسول مرکزی مجهز به یک ساعت آنالوگ بیضی‌شکل مازراتی و یک دکمه استارت آبی است، اما به دلیل عدم وجود رادیو، پخش استریو یا مکانی برای نصب سیستم صوتی مورد انتقاد قرار گرفته‌است.
نمای خارجی:
موتور:
مازراتی MC12 از یک موتور V12 با زاویهٔ ۶۵°، حجم ۵٬۹۹۸ سانتی‌متر مکعب (۶٫۰ لیتر؛ ۳۶۶٫۰ اینچ مکعب) و وزن ۲۳۲ کیلوگرم (۵۱۱ پوند) برخوردار است که مشتق‌شده از فراری انزو بوده و به‌صورت طول نصب شده‌است. هر سیلندر این موتور دارای چهار سوپاپ است و به‌واسطهٔ یک سامانه پاشش خشک روان‌کاری شده و نسبت تراکم آن برابر با ۱۱٫۲: ۱ است. تمام این موارد به دستیابی به بیشینهٔ گشتاور ۶۵۲ نیوتن متر (۴۸۱ پوند-فوت) در ۵٬۵۰۰ دور بر دقیقه و بیشترین توان ۶۳۰ اسب بخار متری (۶۲۱ اسب بخار؛ ۴۶۳ کیلووات) در ۷٬۵۰۰ دور بر دقیقه انجامیده‌است.
خط قرمز دور موتور این خودرو بر روی ۷۵۰۰ دور در دقیقه است — اگرچه افزایش آن تا ۷٬۷۰۰ دور بر دقیقه نیز ایمن است — در حالی که خط قرمز دورشمار موتور مدل انزو روی ۸٬۰۰۰ دور بر دقیقه است.
مازراتی MC 12 می‌تواند شتاب ۰ تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت (۶۲ مایل بر ساعت) را در ۳٫۸ ثانیه (گرچه مجله موتور ترند ۳٫۷ ثانیه را برای آن ثبت کرده‌است) و ۰ تا ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت (۱۲۴ مایل بر ساعت) را در ۹٫۹ ثانیه طی کند. این خودرو می‌تواند از حالت کاملاً ثابت ۱⁄۴ مایل را در ۱۱٫۳ ثانیه با سرعت نهایی ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت (۱۲۴ مایل بر ساعت) یا یک کیلومتر ایستاده در ۲۰٫۱ ثانیه طی کند. حداکثر سرعت آن نیز ۳۳۰ کیلومتر بر ساعت (۲۰۵ مایل بر ساعت) است.
نیرو از طریق یک دنده خودکار شش سرعته نصب شده در عقب به چرخ‌ها می‌رسد. جعبه دنده همان گیربکس انزو (تنظیم شده با نسبتهای مختلف دنده) است اما به «مازراتی کامبیوکورسا» تغییر نام داده شده. زمان مورد نیاز برای تغییر دنده تنها ۱۵۰ میلی ثانیه است و در حالت مکانیکی نیز ۲۱۵ میلیمتر (۸٫۵ اینچ) کلاچ خشک دوقلو کار می‌کند.
رضا بیگ –
پونزده سال پیش اینو ساختن ماهم پراید ساختیم