شورولت مونت کارلو نسل دوم  1973-1977

مونت کارلو از پرفروش‌ترین و محبوب‌ترین خودروهای تولید شده در تاریخ کمپانی شورلت است وامروزه نیز به عنوان خودرو کلاسیک مورد توجه علاقمندان و مجموعه‌داران است. در ایران تنها نسل دوم و سوم مونت کارلو به تعداد محدود وارد شد و تعداد نمونه‌های سالم آن بسیار کمیاب است.

نامگذاری:

نام این خودرو از شهر مونت‌کارلو در کشور موناکو گرفته شده و شورلت این خودرو را به عنوان یک خودرو کوپه لوکس تولید می‌کرد. مونت کارلو در واقع اولین خودرویی است که توسط شورلت در سبک خودروهای لوکس شخصی تولید شد.

نگاه کلی:

از همرده‌ها و رقبای این خودرو در آن زمان می‌توان به اولدزموبیل کاتلس، پونتیاک گرند پریکس، بیوک ریگال، کرایسلر کوردوبا و دوج چارجر اشاره کرد.

از سال ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۲ نسخه‌ای از پلتفرم A-body بر روی مونت کارلو استفاده شد که مخصوص پونتیاک گرند پریکس بود ولی از سال ۱۹۷۳ به بعد نسخه‌ای اختصاصی از پلتفرم A-body برای مونت کارلو توسعه داده شد که در رده A-bodyهای سایز میانی قرار می‌گرفت. در اواخر دهه هفتاد به دلیل بحران انرژی که رخ داده بود اکثر خودروها دستخوش یک کاهش ابعاد عمده شدند.

از سال ۱۹۷۸ نسل سوم مونت کارلو معرفی شد که نسبت به نسل قبلی کمی ابعاد کوچک‌تری داشت. این کاهش ابعاد در سال ۱۹۸۱ به صورت مشهودتری صورت گرفت و جنرال موتورز در طراحی پلتفرم A-body یک بازنگری عمده انجام داد و پلترم G-body متولد شد و تولید مونت کارلو نیز از آن سال با همین پلتفرم آغاز شد.

از سال ۱۹۸۸ شورلت مونت کارلو با نسخه دو در شورلت لومینا جایگزین شد. پس از وقفه‌ای کوتاه و پس از آن که لومینا نتوانست به موفقیت مونت کارلو برسد، تولید لومینا قطع شد و مونت کارلو در سال ۱۹۹۵ دوباره احیا شد و نسل پنجم آن جایگزین نسخه کوپه شورلت لومینا شد. مونت کارلو در آن سال با کنار زدن کامارو بزرگ‌ترین کوپه تولید شورلت عنوان گرفت.

پس از این که تولید نسخه چهار در شورلت لومینا هم متوقف شد، شورلت ایمپالا به عنوان نسخه سدان جایگزین آن شد و در واقع مونت کارلو در نسل ششم خود، حکم نسخه کوپه ایمپالا را داشت. بعد از سال ۲۰۰۲، تولید پونتیاک گرند پریکس متوقف شد و از آن پس مونت کارلو بزرگ‌ترین کوپه لوکسی بود که توسط یک خودروساز آمریکایی تولید می‌شد.

در سال ۲۰۰۷، به دلیل برنامه‌هایی که شورلت برای احیاء کامارو داشت، تولید شورولت مونت کارلو متوقف شد. مونت کارلو در بیشتر مدت زمان تولیدش به دلیل طراحی بهبودیافته و آیرودینامیک خود نمایده شورلت در مسابقات اتوموبیلرانی استوک و مسابقات معروف نسکار بود و در این زمینه هم‌رده بیوک رگال گرندنشنال قرار می‌گرفت.

طراحی و توسعه:

در سال ۱۹۶۸ جنرال موتورز سیاست فاصله بین دو محور را برای خودروهای دارای پلتفرم A با سایز متوسط در نظر گرفت. از این رو فاصله بین دو محور در خودروهای دو در ۱۱۲ اینچ (۲٬۸۴۵ میلی‌متر)، خودروهای سدان ۱۱۶ اینچ (۲٬۹۴۶ میلی‌متر) و برای واگن‌های استیشن هم ۱۲۱ اینچ (۳٬۰۷۳ میلی‌متر) در نظر گرفته شد.

ایده پردازی الیوت استس مدیرکل وقت جنرال موتورز و دیوید هولمز طراح ارشد آن زمان این بود که شورولت مونت کارلو را به عنوان نسخه شورلت از پونتیاک گرند پریکس خلق کنند. آن‌ها از برای ساخت مونت کارلو از کادیلاک ال‌دورادو مدل‌سازی کردند، اگر چه قسمت عمده و ساختار آن با شورلت شول مشترک بود و در واقع می‌توان گفت مونت کارلو به عنوان نسخه بزرگ‌تر و لوکس‌تر شورلت شول در نظر گرفته شده بود.

ستون‌های عقب مونت کارلو بسیار بزرگ طراحی شده و گلگیرهای آن برجسته، بلند و حجیم بودند. در طراحی مونت کارلو از سبک (coke bottle) یا به اصطلاح بطری نوشابه کوکا کولا استفاده شد. این سبک اشاره به خودروهایی دارد که بخش مرکزی بدنه آن‌ها باریک است و توسط گلگیرهایی برجسته و دارای قوس و خم‌های فراوان احاطه شده‌است. این تکنیک طراحی ابتدا در جت‌های فایتر استفاده شد که سبب کاهش قابل توجه نیروی پسار یا نیروی مقاومت شاره می‌شود.

این تکنیک طراحی در صنعت اتومبیل علاوه بر جذابیت بصری، بهبود عملکرد قابل توجهی را هم فراهم می‌کند. از دیگر ویژگی‌های طراحی مونت کارلو می‌توان به برف پاک کن‌های مخفی اشاره کرد. سیستم نظارت بر نور (Light monitoring system) که با نام فیبرنوری هم شناخته می‌شود از آپشن‌های سفارشی در نسل اول مونت کارلو بود.

در دهه ۹۰ میلادی در یکی از مقالات مجله chevrolet high performance عنوان شد که نسل اول مونت کارلو تحت نام کنکورس در دست توسعه قرار داشت. در آن زمان روال شورلت بر این بود که اکثر خودروهای در دست توسعه‌اش را به صورتی نامگذاری کند که با حرف (C) آغاز شوند. با این که مونت کارلو تحت رهبری پیتر استس توسعه یافت، اما به صورت رسمی توسط جان دیلوریان که جانشین پیتر استس شده بود، در سپتامبر ۱۹۶۹ به عنوان مدل جدیدی برای سال ۱۹۷۰ رونمایی شد. جان دیلوریان یک سال قبل آن نیز در پونتیاک، مسئول توسعه مدل گرند پریکس بود.

شورولت مونت کارلو نسل دوم:

۱۹۷۳

در این سال عرضه نسل دوم مونت کارلو آغاز شد و یک طراحی مجدد و گسترده در آن صورت گرفت و تجربه رانندگی و هندلینگ آن نسبت به نسل قبل خود پیشرفتی اساسی کرد. مونت کارلو دیگر در نسل دوم مانند نسل اول‌اش سقف سخت (هاردتاپ) نبود، و شامل ستون B و همچنین در بخش عقب خودرو نیز شیشه و پنجره کوچکی روی ستون C قرار داده شد که اصطلاحاً به آن اُپِرا می‌گفتند. بدنه جدید دارای قوس‌های بیشتری بوده و سپرها نیز با نمونه‌های بزرگ‌تر با قابلیت جذب ضربه تبدیل شدند.

دو قوس برجسته روی گلگیرهای هر طرف دیده می‌شوند که اتومبیل را شکیل‌تر کرده و نمای مونت کارلو را از حالت اسپرت به حالت کلاسیک و عضلانی تبدیل می‌کنند. این خودرو در جلو با چراغ‌های گرد، جلوپنجره مشبک و کاپوت کشیده و سپر کرومی بزرگ و در قسمت عقب نیز چراغ‌های عمودی و صندوق بزرگ و صاف با گوشه‌های تیز و در نهایت با یک شیب کم به سپر عقب ختم می‌شود.

نسل دوم شورولت مونت کارلو برخلاف نسل پیشین خود دیگر هیچ شباهتی به شورلت شول نداشت و قرار بود قسمت خاصی از بازار را تسخیر کند. چراغ‌های جلو و عقب و جلو پنجره نیز عوض شدند. یک محفظه دو پوسته نیز به بخش سقف خودرو اضافه شد تا علاوه بر کاهش سر و صدای ورودی به کابین از سرنشینان هم محافظت کند و دستگیره در بیرونی کشویی نیز به آن اضافه شد که با شورلت کامارو مشترک بود.

از نوآوری‌های مونت کارلو در این سال می‌توان به لاستیک‌های رادیال چندلایه، کمک فنر پلیسل، محور فرمان بلند و میله موج گیر اشاره کرد.

در داخل کابین مونت کارلو دو نوع تودوزی پارچه‌ای و چرمی در دسترس بود و دو نوع صندلی برای این خودرو قابل سفارش بود، یکی صندلی یک تکه استاندارد که به صندلی نیمکتی معروف بود و دیگری نیز صندلی گردان که نمونه تک نفره با قابلیت چرخش بود. صندلی گردان یکی از جالب‌ترین امکانات در داخل کابین این خودرو است که به سرنشینان اجازه گردش ۹۰ درجه‌ای صندلی به سمت بیرون را می‌دهد که برای سوار یا پیاده شدن آسان به ویژه برای بانوانی که از دامن استفاده می‌کردند و همچنین افراد درشت هیکل، طراحی شده بود.

این آپشن از سال ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۷ و به عبارتی در طی تولید نسل دوم این خودرو قابل سفارش بود. صندلی گردان همراه با کنسول وسط عرضه می‌شد و دنده نیز در این مدل فرمانی نبود و در میان کنسول وسط قرار داشت. سردنده در این مدل با سردنده رالی اسپورت پونتیاک یکسان بود و با سردنده مورد استفاده در نسل قبل که شیفتر خلبانی بود، در ظاهر تفاوت داشت.

در این سال نمونه‌ای از مونت کارلو به عنوان مونت کارلو لندو (Landau) ارائه شد که دارای تعلیق بهتر در عقب، لاستیک‌های رادیال، رینگ‌های مخصوص، سقف چرمی، گیربکس اتوماتیک و آینه‌های اسپرت بود. آرم تاج شوالیه روی کاپوت و صندوق عقب و دو طرف سقف عقب و روی داشبورد و آرم نوشتاری لندو روی تودوزی درهای آن دیده می‌شد.

موتور استاندارد هنوز هم ۳۵۰ اینچ مکعبی با کاربراتور دو دهانه بود ولی موتور ۳۵۰ با کاربراتور چهار دهانه و ۴۵۴ نیز قابل سفارش بودند. در این سال مونت کارلو توسط مجله موتور ترند به عنوان “خودروی سال ۱۹۷۳” برگزیده شد و از سوی مردم نیز با استقبال گسترده‌ای مواجه شد، به گونه‌ای که مونت کارلو رکورد جدیدی برای شورلت ثبت کرد و حدود ۲۵۰٬۰۰۰ دستگاه از آن در این سال توسط مردم خریداری شد.

موفقیت مونت کارلو باعث شد تا رقبای شورلت نیز دست به کار شوند و خودروهایی برای رقابت با مونت کارلو روانه بازار کنند. اتومبیل‌هایی مانند مرکوری کوگر، فورد الیت، دوج چارجر و ای‌ام‌سی ماتادور متولد یا طراحی مجدد شده و با طرح‌های کوپه مانند تولید شدند.

۱۹۷۴

برای سال ۱۹۷۴، چراغ‌های عقب و جلو پنجره کمی تغییر کرده و نوارهای کوچک کروم رنگ که به صورت افقی در میان چراغ‌های عقب قرار داشتند حذف شدند. مکان نصب پلاک از روی سپر عقب به روی صندوق انتقال یافت و چراغ‌های دنده عقب هم از سپر به کنار محل نصب پلاک روی صندوق منتقل شدند. همچنین نوار کروم رنگ که از بالای سپر تا کنار چراغ‌ها امتداد داشتند برداشته شد و نمای پشت یکدست شد.

سیستم تعلیق بهبود یافت و خودرو به ترمزهای دیسکی جلو مجهز شد. در این سال عرضه مدل پایه یا بیس متوقف شد و مونت کارلو با دو مدل “S” و “لَندَو” (Landau) در دسترس بود. تمام مونت کارلوهای این سال هشت سیلندر و دارای موتورهای ۳۵۰، ۴۰۰ و ۴۵۴ با گیربکس توربو هایدرمتیک بودند.

با وجود بحران نفتی که در اواخر سال ۱۹۷۳ و اوایل سال ۱۹۷۴ رخ داده بود و به موازات آن قیمت سوخت به طرز شدیدی افزایش یافت و باعث شد که فروش اکثر خودروهای فول سایز کاهش یابد و مردم بیشتر به دنبال خودروهای سایز کوچک و کم مصرف باشند، ولی در مونت کارلو عکس این قضیه روی داد و فروش بیش از ۳۰۰ هزار دستگاه مونت کارلو در این سال باعث شد تا مونت کارلو رکورد فروش خود را بشکند و این اتومبیل به موفق‌ترین کوپه لوکس شخصی در آمریکا تبدیل شود.

پس از شورولت مونت کارلو نیز جایگاه دوم این بازار متعلق به دیگر نماینده جنرال موتورز یعنی پونتیاک گرند پریکس بود. دیگر شرکت‌ها هم سعی می‌کردند تا با معرفی یا تجهیز خودروهای خود به رقابت با مونت کارلو بپردازند به‌طور مثال مرکوری در همین سال نسل جدیدی از کوگر را معرفی کرد، نسل جدید ای‌ام‌سی ماتادور به بازار آمد، کرایسلر از خودروی جدید خود کوردوبا رونمایی کرد و نسل جدید دوج چارجر معرفی و برای عرضه در سال ۱۹۷۵ آماده شد.

۱۹۷۵

برای سال ۱۹۷۵ چراغ‌های عقب تغییر شکل یافته و در میان چراغ‌های عقب خط‌های حائلی با رنگ بدنه خودرو طراحی شدند. یک جلوپنجره با طراحی جدید روی خودرو قرار گرفت که نشان تاج شوالیه در مرکز آن قرار داشت. روی همه مدل‌های مونت کارلو مبدل کاتالیزوری قرار گرفت تا میزان آلایندگی کاهش یابد. مصرف سوخت کاهش و تجربه رانندگی بهبود یافت و سیستم برق به‌روزتر شد.

تودوزی با دو نوع چرمی و پارچه‌ای در دسترس بود و صندلی هم به دو صورت نیمکتی و صندلی‌های گردان قابل سفارش بود. درجه جدیدی در کنار آمپر سرعت اضافه شد که مصرف سوخت لحظه‌ای خودرو را نشان می‌داد و در صورت بالا رفتن بیش از اندازه مصرف سوخت، راننده را مطلع می‌کرد. تنوع آپشن‌ها برای جذب خریداران بیشتر، متنوع‌تر شد و می‌شد اتومبیل را با تودوزی، کفپوش و داشبورد به رنگ‌های قرمز، سبز، آبی، مشکی، خاکستری، سفید، قهوه‌ای و کرم سفارش داد.

در این سال حدود ۲۵۰ هزار دستگاه مونت کارلو به فروش رفت.

۱۹۷۶

در سال ۱۹۷۶ فیس لیفت نسل دوم شورولت مونت کارلو ارائه شد که دستخوش تغییرات ظاهری بزرگ‌تری شد و در سال‌های ۱۹۷۶ و ۱۹۷۷ به مدت دو سال تولید شد. این عضلانی ۱۷۷۲ کیلوگرمی از منظر ابعاد برابر با ۵٬۴۱۰ میلی‌متر در طول و ۱۹۷۱ میلی‌متر در عرض توسعه یافته‌است. فاصله بین محورها ۲٬۹۴۶ میلی‌متر و ظرفیت باک نیز برابر با ۸۳ لیتر است. جلو پنجره سه تکه جدید، چراغ‌های دوبل مستطیلی جلو و چراغ‌های عقب ساده و بزرگ که در آن مانند خودروهای کادیلاک، لوگو در وسط چراغ نصب شده بود، از نشانه‌های این مدل هستند.

پنل چوبی روی داشبورد و فرمان که پیش‌تر از چوب درخت نارون قرمز بودند این بار با چوب درخت بلسان بنفش جایگزین شدند. موتور استاندارد در این سال نمونه ۳۰۵ اینچ مکعبی استاندارد بود و موتورهای ۳۵۰ و ۴۰۰ به صورت آپشن ارائه می‌شدند. موتور ۴۵۴ دیگر قابل سفارش نبود و گیربکس توربو هایدرمتیک استاندارد بود. تعداد آپشن‌ها باز هم افزایش یافت و می‌شد اتومبیل را مانند پونتیاک گرند پریکس، به صورت دو رنگ سفارش داد.

از امکانات مونت کارلو ۱۹۷۶ می‌توان به فرمان خودکار، کروز کنترل، پخش استریو، سیستم تهویه چهار فصل، ساعت دیجیتال، سیستم قفل مرکزی، ترمز پارک پایی، سانروف برقی، شیشه‌های برقی، آینه ریموت‌دار، درب صندوق برقی، سیستم کروز کنترل، صندلی گردان و … اشاره کرد.

در این سال باز هم رکورد فروش مونت کارلو شکسته شد و ۳۵۳٬۲۷۲ دستگاه مونت کارلو توسط مردم خریداری شد.

۱۹۷۷

سال ۱۹۷۷ آخرین سال تولید مونت کارلوی نسل دوم بود. در این سال ابعاد بیشتر خودروهای شورلت کاهش یافتند ولی مونت کارلو همچنان با همان اندازه بزرگ قبلی تولید می‌شد و این باعث شد که مونت کارلو در آن سال از سدان‌های فول سایزی مثل ایمپالا و کاپریس هم بزرگ‌تر باشد. بیشتر مشخصات مونت کارلو در این سال مشابه سال قبل بودند و تغییرات شامل طلق چراغ‌های عقب و آرم جلو روی کاپوت می‌شد. نشان تاج شوالیه این بار روی کاپوت و به صورت ایستاده قرار گرفت.

در این سال علاوه بر امکانات قبلی، صندلی گردان و سیستم پخش هشت کاناله قابل انتخاب بودند و تودوزی نیز با سه نوع پارچه‌ای، مخملی و چرمی در دسترس بود.

در این سال مونت کارلو فقط با موتورهای ۳۰۵ و ۳۵۰ تولید شد و همگی دارای گیربکس توربو هایدرمتیک بودند. در این سال مونت کارلو از لحاظ میزان فروش رکورد سال قبل خود را هم شکست و ۴۱۱٬۰۳۸ دستگاه مونت کارلو در این سال به فروش رفت که ۲۲۴٬۳۲۷ عدد از آن متعلق به مدل “S” یا اسپرت بود و ۱۸۶٬۷۱۱ عدد نیز تحت مدل لندو به فروش رفت.