لامبورگینی اسپادا 1968-1978
لامبورگینی اسپادا در کلاس خودرو GT قرار گرفته، طراحی آن خودروهای موتور جلو-محور عقب بوده طول آن در حالت طبیعی ۴٬۷۳۰ میلیمتر (۱۸۶٫۲ اینچ)، عرض آن در حالت طبیعی ۱٬۸۶۰ میلیمتر (۷۳٫۲ اینچ)، ارتفاع آن در حالت طبیعی ۱٬۱۸۵ میلیمتر (۴۶٫۷ اینچ) و وزن آن در حالت طبیعی ۱٬۴۶۵ کیلوگرم (۳٬۲۳۰ پوند) است.
طراحی و توسعه:
لامبورگینی تا ان زمان فقط چند ماشین 4 سرنشینه ساخته بود یعنی GT400 2+2 و Marzal اما صندلی های عقب این ماشین به اندازه کافی خوب نبودند. پس در سال 1968 فروچیو لامبورگینی شروع به ساخت یک ماشین 4 سرنشینه کرد این ماشین Espada 400 GT نام گرفت . طراحی ماشین توسط Marcello Gandini از شرکت Bertone انجام گرفت.
لامبورگینی اسپادا از یک بدنه نیمه مونوکوک استفاده می کرد که از ورق فولادی فشرده و لوله های فولادی با مقطع مربع ساخته شده بود. کاپوت از آلومینیوم ساخته شده بود. این شاسی طرح جدیدی بود که توسط مارکسی از مودنا ساخته شد، شرکتی که شاسی‌های Miura و Islero را نیز ساخت. شاسی برهنه از Marchesi به Bertone حمل شد، جایی که بدنه، رنگ و تزئینات قبل از مونتاژ نهایی در کارخانه لامبورگینی اضافه شد.
شاسی و بدنه فولادی از مشکلات زنگ زدگی رنج می برد، به طوری که روزنامه نگار دنیس جنکینسون زنگ زدگی قابل مشاهده را روی یک ماشین با 10000 مایل در طی یک آزمایش جاده ای در سال 1972 مشاهده کرد.
مشخصات فنی:
سیستم تعلیق لامبورگینی اسپادا بر اساس طراحی قبلی 400 GT 2+2 بود. این دستگاه کاملاً مستقل بود، با طول نابرابر جناغی دوبل، فنرهای مارپیچ، کمک فنرهای هیدرولیک و میله های ضد غلتش. ترمزهای دیسکی چهار چرخ توسط Girling ساخته شده است. همه کالیپرها دارای سه پیستون بودند که از کالیپرهای بزرگتر در جلو استفاده می شد.
در ابتدا از دیسک های جامد استفاده شد و دیسک های هواکش برای سری دوم اسپادا اضافه شد. جعبه فرمان از نوع کرم و گیره ای بود که توسط شرکت ZF ساخته می شد و در قسمت جلوی بالای شاسی نصب می شد و دارای یک ستون فرمان بسیار بلند بود. فرمان برقی در اسپاداهای سری III ارائه خواهد شد. سری I و II اسپاداها در اصل با لاستیک‌های پیرلی سینتوراتو 205VR15 (CN72) مجهز بودند، در حالی که خودروهای سری دوم از لاستیک‌های 215/70VR15 Cinturato CN12 استفاده می‌کردند.
مخازن دوقلو سوخت 93 لیتر (25 گالن آمریکا) بنزین داشتند. دو پرکننده سوخت در پشت توری های لوازم آرایشی سیاه رنگ در هر دو ستون C پنهان شده بود.
موتور 3929 سی سی (240 مکعب اینچ) لامبورگینی V12 تقریباً با موتور مورد استفاده در 400 GT 2+2 تغییری نکرده بود. این موتور، بر اساس طرح اولیه جوتو بیزارینی برای لامبورگینی، دارای یک میل لنگ آلیاژ آلومینیوم با آستر سیلندر چدنی، پیستون آلومینیومی، 24 سوپاپ (دو در هر سیلندر) و دو میل بادامک بالای سر زنجیردار در هر بانک بود. سوراخ سیلندر 82 میلی متر و کورس 62 میلی متر بود.
نسبت تراکم در موتورهای سری I 9.5:1 بود که در موتورهای سری II/II به 10.7:1 افزایش یافت. شش کاربراتور کش جانبی Weber 40DCOE به همراه یک توزیع کننده برای احتراق مجهز شدند. روغن کاری مخزن مرطوب، با ظرفیت روغن 14 لیتر (3.7 US gal) استفاده شد. وزن موتور به تنهایی 232 کیلوگرم (511 پوند) یا 293 کیلوگرم (646 پوند) با احتساب گیربکس بود.
توان خروجی خودروهای سری I 325 اسب بخار در 7200 دور در دقیقه اعلام شد، در حالی که خودروهای سری II/III 350 اسب بخار در 7500 دور در دقیقه تولید می کردند.
گیربکس لامبورگینی اسپادا به صورت طولی و در راستای موتور نصب شده بود. اکثر اسپاداها مجهز به گیربکس 5 سرعته دستی طراحی شده توسط لامبورگینی با کلاچ هیدرولیکی بودند. اجزای داخلی این گیربکس مشابه مواردی بود که در Miura و Islero استفاده می‌شد، با پوشش گیربکس نیز با Islero مشترک بود، اما با Miura متفاوت بود، به دلیل طرح‌بندی عرضی موتور وسط آن مدل.
از سال 1974، سری III اسپادا را می توان با گیربکس 3 سرعته اتوماتیک کرایسلر Torqueflite سفارش داد. این یک گزینه نامطلوب بود، زیرا شتاب و حداکثر سرعت کاهش یافت. 55 اسپادا با این گیربکس ساخته شد.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.