لامبورگینی ایسلرو 1968-1969

لامبورگینی ایسلرو یک خودروی گرندتور است که توسط خودروساز ایتالیایی لامبورگینی بین سال‌های 1968 تا 1969 تولید شد. این خودرو جایگزین 400 GT بود و دارای موتور V12orghi بود. این خودرو در سال 1968 در نمایشگاه خودرو ژنو به نمایش درآمد.

نگاه کلی:

ایسلرو در نمایشگاه خودروی ژنو 1968 در کنار لامبورگینی اسپادا معرفی شد. در حالی که هر دو خودرو دارای سبک بدنه کوپه 2+2 بودند، ایسلرو مطابق با سبک سنتی 400 GT قبلیدر نظر گرفته شد تا جایگزینی محافظه‌کارتر برای اسپادای رادیکال آن زمان باشد.

همنام این خودرو، ایسلرو، گاو نر میورا بود که ماتادور مانوئل رودریگز “مانولته” را در 28 اوت 1947 کشت. لامبورگینی همچنین خودرویی به نام میورا را از سال 1966 تا 1973 تولید کرد.

کارلو مارازی (Carrozzeria Marazzi) برای ساخت بدنه ایسلرو انتخاب شد. این شرکت توسط کارلو مارازی، کارمند سابق Carrozzeria Touring که اکنون ورشکسته شده است، تاسیس شد. Touring قبلا بدنه هایی برای 350 GT و 400 GT تولید کرده بود. این شرکت توسط کارمندان سابق تورینگ، همراه با پسران مارازی، ماریو و سرافینو، کار می کرد.

شایعه شده بود که فروچیو لامبورگینی طراح واقعی بدنه است و خواسته های خود را به ماراتزی دیکته می کند. این طراحی اساساً بدنه ای از 400 GT بود، با دید بیرونی خوب، فضای داخلی جادارتر و عایق صوتی اضافی که باعث بهبود راحتی راننده و سرنشین در مقایسه با مدل های قبلی می شود. بدنه و فضای داخلی Islero از کاستی‌های متعددی در تناسب و پرداخت رنج می‌برد، که برخی از آنها در Islero S بعدی اصلاح شد.

راننده تست لامبورگینی، باب والاس، در مصاحبه ای اظهار داشت که مشکلات کیفی Islero به دلیل کمبود منابع Carrozzeria Marazzi است و خودروهای ساخته شده توسط Marazzi هرگز به همان کیفیتی که در Touring ساخته شده است، ساخته نشده اند.

مشخصات فنی:

لامبورگینی ایسلرو دارای یک موتور 3.9 لیتری (3929 سی سی) لامبورگینی V12 با قدرت 325 اسب بخار (242 کیلوواتر) بود، همانطور که در 400 GT، میورا، اسپادا و جاراما نیز استفاده شد.

شش کاربراتور وبر 40 DCOE هوا و سوخت را برای این خودرو تامین می کردند. گیربکس دستی پنج سرعته طراحی شده توسط لامبورگینی مجهز به سنکرومش و کلاچ خشک هیدرولیکی بود. سیستم تعلیق دوبل جناغی و ترمزهای دیسکی کاملاً مستقل بر اساس طرح 400 GT، با میله‌های ضد رول ضخیم‌تر، مسیر جلویی گسترده‌تر و سیستم تعلیق جلو اصلاح‌شده بودند.

این تغییرات سیستم تعلیق در درجه اول برای قرار دادن لاستیک‌های تازه موجود که پهن‌تر و چسبناک‌تر از لاستیک‌هایی بودند که در ابتدا در 400 GT استفاده می‌شدند، انجام شد. چرخ ها از منیزیم ریخته گری ساخته شده توسط Campagnolo، مانند اسپادا و میورا. از کارخانه، Islero با لاستیک Pirelli Cinturato 205VR15 (CN72) نصب شد.

حداکثر سرعت ایسلرو 154 مایل در ساعت (248 کیلومتر در ساعت) و شتاب صفر تا 97 کیلومتر در ساعت 6.4 ثانیه بود.